Talkingpolitics

Posts

Si po e ‘vret’ shpresa Shqipërinë

Shpresa është ndoshta termi më i përdorur në diskursin politik. Udhëheqësit evokojnë shpresën në rrethana të ndryshme. Strategjistët e fushatave elektorale ndërtojnë platforma komunikimi rreth shpresës për një të ardhme më të mirë. Mediat dhe komentatorët politik diskutojnë për thyerje epokash në rast ndryshimesh politike tektonike ose zhytje në mjerim në mungesë të saj. Me rënien e murit të Berlinit në 1989 dhe tranformimet politike pasuese në bllokun lindorë, kishte shpresa të mëdha se e ardhmja i përket shoqërive të lira. Jo rastësisht ‘Fundi i Historisë’ së Francis Fukujamës i cili argumenton se demokracia liberale e ka fituar njëherë e përgjithmonë betejën me sistemet e tjera politike dhe se një botë tjetër e begatë nuk ka të ndalur u botua menjëherë pas fundit të luftës së ftohtë. Ideja se një kohë e re plot shpresë për të ardhmen kishte aguar u përqafua edhe në Shqipëri me rënien e sistemit komunist. Thirrja e studentëve ‘e duam Shqipërinë si gjithë Europa’ mishëron b...

Nevoja për të Djathtën: Disa Ide Qëndrore

I. Modeli ekonomik (zgjerimi i lirisë) E djathta e qendrës është udhëhequr që nga koha e iluminizmit, e mandej në shekullin e XX (ekonomistët e shkollës së Vjenës Von Mises, Hajek, dhe Erhard më vonë), (përfshi Theçer dhe Regan në sferën politike) nga ideali i zgjerimit të lirisë individuale. Në këtë kuptim, qendra e djathtë është natyrshëm mosbesuese ndaj rolit të shtetit apo autoritetit nga lart në jetën ekonomike, politike apo sociale të vendit. Ajo beson se individi është më mirë i përgatitur për t’i shpenzuar paratë në interes të mirëqënies së tij dhe familjes. Kështu, e djathta takson më pak për të lënë më shumë para në xhepat e qytetarëve. Për të djathtën, jeta ekonmike, politike dhe sociale është shumë komplekse për tu organizuar në mënyrë të planifikuar nga një trupë politike apo epistemike. Dija sipas ekonomistit austriak Friedrich Hayek është e shpërndarë në hapësirë dhe kohë, dhe nuk është as shumatore e dijes shkencore. Njerëzit kanë agjensi veprimi autonome, pra...

Nevoja për Qendrën e Djathtë në Shqipëri

Më shumë së tre dekada pas rënies së regjimit komunist, Shqipëria i ngjan një avioni i cili më në fund ka dalë në pistë pas izolimit gjysëm shekullor në burgun e tmerrshëm të Enver Hoxhës, por nuk po arrin të bëjë shkëputjen e shumëpritur për tu ngjitur në qiell. Kjo do të përbënte një hap domethënës për vendin, duke e nxjerrë nga faza e një shteti pa orientim strategjik, dhe transformuar në një shtet të zhvilluar, antar të Bashkimit Europian dhe të gatshëm për të përballuar sfidat aktuale dhe dekadave të ardhshme. Rreziku i ngecjes në pistë, dhe më keq akoma, parkimi i mundshëm i Shqipërisë në rradhën e vendeve autoritare, ku ka gjysëm liri ose pak liri është bërë edhe më akut në një kohë kur partia në pushtet ka krijuar një hegjemoni politike dhe ekonomike afatgjatë. Pavarësisht progresit të institucioneve të drejtësisë në luftën kundër korrupsionit në nivele të larta të qeverisjes dhe politikës, drejtësia nuk është alternativë politike, por një mekanizëm kontrolli ndaj ...

THE FLOWERS OF SREBRENICA’ AND UNDERSTANDING THE PAST

In May, I traveled to Prishtina, where the International Literature Festival “Polip” was being held. In the evening, I found myself in a slightly hippie environment, under the smoke of tobacco, the smell of Peja beer and energetic conversations between the writers and the audience, before we lined up in the small and dark stairwell of the Oda Theatre to listen to some short literary readings. The evening opened with a recital of lyric verse in Serbian and continued with pleasant readings in German, Croatian, Albanian and English by different authors from the region and the rest of Europe. Then came two excerpts from “The Flowers of Srebrenica” by Aidan Hehir and David Frankum. The excerpts’ descriptions of shells falling in Sarajevo’s streets and mass graves being opened around Srebrenica were so dramatic and heavy that they felt more like scenes from a movie. “The Flowers of Srebrenica,” published this June, is not an ordinary book about inhumane crimes that occured in Bosnia. Hehir, ...

Kosovo: consolidating its statehood remains an uphill struggle 16 years after independence

Kosovo declared its independence from Serbia on February 17 2008. It was a day full of joy and hope for a country that suffered atrocities including ethnic cleansing, genocide and rape at the hands of Serbian forces during the Kosovo War (1998–1999). The country is now recognised internationally by more than 100 states and has become a member of some international organisations. Kosovo has also established itself as one of the most functional and vibrant democracies in the Balkans. But neighbouring Serbia doesn’t recognise Kosovo’s independence and ethnic Serbs living in the country’s north have largely rejected Kosovo’s state authority. So, in 2011, the EU and the US brought the two countries together for talks on normalising relations. The talks initially yielded some agreements that were hailed as “historic”. The Brussels agreement in 2013, for example, defined the conditions for large-scale devolution of northern Kosovo a...